Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o Woody Allenie, ale baliście się zapytać......w rozmowach Allena z Ericem Laxem z lat 1971-2007. - nowe filmowe życie w Europie - esencja wiedzy o Woody Allenie -portret nietuzinkowego artysty - kulisy powstawania filmów- źródła natchnienia- tajemnice warsztatu- miłość do Nowego Jorku- fascynacja jazzem- fobie i nawyki, których nie chce zmieniać. Eric Lax jest autorem wielu biografii, znawcą tematyki filmowej. Jego artykuły pojawiają się w "The Atlantic", "New York Times", "Vanity Fair", "Esquire" oraz "Los Angeles Times". Jest członkiem zarządu International PEN Club. Mieszka z żoną i dwoma synami w Los Angeles. Rozmowy Erica Laxa z Woody Allenem z lat 1971 - 2007 to podstawowa lektura dla wielbicieli kina i twórczości Allena.Przez ponad trzy dekady Woody Allen regularnie odbywał z Ericem Laxem szczere rozmowy, dzieląc się z nim swoimi przemyśleniami i obserwacjami, dając mu nieograniczony dostęp do swoich planów filmowych i montażowni. W owych rozmowach, które rozpoczęły się w 1971 roku i trwały do 2007, Allen omawia każdy kolejny etap produkcji filmowej przez pryzmat własnych filmów, oraz dzieł podziwianych przez niego reżyserów. Przy okazji ujawnia kolejne etapy swej kariery od autora tekstów satyrycznych i satyryka scenicznego, do uznanego na całym świecie filmowca.Woody opowiada o źródłach swych pomysłów i powstawaniu scenariusza, o obsadzie, aktorstwie, zdjęciach, reżyserii, montażu i udźwiękowieniu. Opowiada o tym jak zmienia scenariusze, nawet podczas zdjęć. Opisuje problemy z angażowaniem amerykańskich aktorów oraz wyjaśnia dlaczego uwielbia aktorstwo (między innymi) Marlona Brando, Michaela Caine’a, Johna Cusacka, Judy Davis, Roberta De Niro, Leonardo DiCaprio, Mii Farrow, Gene Hackmana, Scarlett Johansson, Jacka Nicholsona, Charlize Theron, Tracey Ullman, Sama Watersona i Dianne Wiest. Umiejscawia Diane Keaton na drugim miejscu, zaraz po Judy Holliday w panteonie największych aktorek komediowych świata.Mówi o sobie jako o chłopaku z Brooklynu, którego urzekły tryskające humorem filmy Boba Hope`a i hollywoodzkie obrazy Manhattanu. Z pozycji reżysera opowiada o tym, co ceni u Bergmana, De Sici, Felliniego, Wellesa, Kurosawy, Johna Hustona i Jeana Renoira, omawia swoje ulubione filmy (obok Obywatela Kane’a, Kaczą zupę i Czy leci z nami pilot?). Z kart książki wyłania się obraz myślącego, uczciwego, skromnego, dowcipnego i często komicznego człowieka. (Axis Mundi)
